Dertigduizend euro, vrienden. Dát kost het ons, om onze overheid vierkant tegen ons te laten liegen. Der-tig-duizend euro. Of we even af willen tikken.
Het stond vanmorgen in de Volkskrant mooi uitgelegd: hoe je moet ‘oefenen’ met de waarheid. Hoe je daar een bureau voor in moet huren, om ervoor te zorgen dat al je getuigen de neus dezelfde kant op hebben staan als ze hun verhaal doen onder ede.
Kunt u het zich voorstellen? En denkt u dat het de waarheid is die we te horen gaan krijgen bij de onderzoekscommissie?
Kijk ook even naar de opsomming van zaken die al op deze manier zijn voorbereid: Paspoortenquête, Srebrenica, Bouwenquête en zo nog wat ellende. Het liegen houdt maar niet op, en het gaat dan tegenwoordig ook nog gepaard met een ongelofelijk arrogantie waarmee men denkt ons onze rechten en vrijheden te kunnen ontnemen.
Zo las ik gisteren, ook in de Volkskrant, het hartverscheurende interview met Kristie Rongen, die onze monsterlijke MinPres zo fantastisch klem lulde in dat tv-debat – en ze had er maar vijf minuten voor nodig. ZO simpel is het dus om de man vast te zetten: je confronteert hem gewoon met eerlijke vragen en feiten, en vraagt hem eens eerlijk te reageren. Waar een alledaags mens beter slaagt in kritisch zijn dan onze gemiddelde Nederlandse journalist: het verbaast niet eens meer.
Wie tijdens het lezen van dat interview niet woest wordt, heeft geen hart. Geen ziel. Geen geweten.
Deze website is nog vers, maar ik zal ‘m zoveel mogelijk gebruiken om u kwaad te krijgen. Want alleen als we kwaad worden en eens werkelijk op onze democratische, grondwettelijke rechten gaan staan, krijgen we iets veranderd in een land dat door monsters van politici bijna volledig is verkloot.
Word kwaad. Nu het nog kan.
2 reacties
Ik schaam me een beetje, dat ik deze site nu pas bezoek. Opiniez volg ik al wat langer. Met genoegen.
Net twee artikelen gelezen.
Massapsychose is even de heftigste. Zó herkenbaar van wat ik om mij heen zie gebeuren.
En ja, ik ben al 18 maanden steeds bozer aan het worden op “onze megalomane leidertjes” en teleurgesteld in kennissen en vrienden, die een goed glas wijn verwarren met vrijheid. Die zodoende mijn ooit zo fijne Nederland mee naar de bliksem helpen.
Om boos te worden zou ik de artikelen van Ines dus niet nodig hebben. Wèl om te zien dat ik niet de enige ben, die doorheeft wat er gaande is. En wèl om gemotiveerd te blijven proberen om zoveel mogelijk mensen de ogen te laten openen.
Ines, ik ga alles hier verslinden.
Dank dank dank!
Kwaad worden is maar één ding. Nodig voor de motivatie, tegengif tegen berusting, maar het ligt niettemin dicht bij onmacht. Er moet analyse bij komen die verder terugkijkt dan de vorige verkiezing, de coronatijd, Rutte I, paars, de zestiger jaren… Wat hebben we in de loop der laatste eeuwen teruggekregen voor onze gezeglijkheid en ons vertrouwen in de boven ons gestelde machten? Onder meer: welvaart, tempering van de strijd om het bestaan. Welk perspectief vinden en bieden we om onszelf en anderen de moed te geven van de consumptie van allerlei daarin vervatte “verworvenheden” afstand te doen? Anders blijft het bij: er gebeurt wel allerlei onverkwikkelijks, maar ik heb het dan toch maar goed. Behalve verder strekkende analyse is ook zoiets nodig als een “beweging” (Baudet) of een “zuil” (Sid Lucassen). Zonder sociale verworteling is kennis onmacht, bron van frustratie, contraproductieve woede.